Chili - Arica/San Pedro de Atacama

Het grote nadeel van internet.. soms staan er zulke horror verhalen over reizen op dat de beste oplossing lijkt om thuis in je bed te blijven liggen. Zulke verhalen stonden er dus ook over de rit met de bus vanuit Peru naar Chili, het heeft ons zelfs even doen twijfelen of we deze reis wel wilde voortzetten zoals we vooraf hadden gepland. Na lang wikken en wegen en veel blogs lezen, hadden we toch de keus gemaakt er voor te gaan.. met de bus vanuit Arequipa in Peru naar San Pedro de Atacama in Chili, een reis van 1385 kilometer (.. even ter vergelijking, vanuit Zwammerdam naar Zuid Frankrijk (Argeles sur Mer) is 1366 kilometer).
Een lange busrit werd het, vanaf het hotel met de taxi naar het busstation, waar we een bus pakte van Arequipa naar Tacna, een plaatsje voor de grens van Peru. Onderweg werden er drie foute oude films afgespeeld in het Spaans, kregen we mierzoete koffie en thee en genoten we van het landschap waar we langskwamen. Op het busstation van Tacna aangekomen raakte we aan de praat met een Nederlands stel die via Riksja de reis had gepland, zij hadden alle bussen al geregeld.. en wij.. zonder Spaans te kunnen praten, nog niet. We zochten het daarom zelf weer verder uit, en met alleen het woordje Arica (plaatsje bij de grens in Chili), kwamen we terecht aan de buitenkant van het busstation, te midden van alle locals, bij een collectivo.. Een busje voor zo’n 20 personen die voor 12 Sol (€3,-) werd volgeladen. De chauffeur keek even bedenkelijk naar onze paspoorten en liet ons vervolgens de backpacks inladen en instappen. Hij hield onze paspoorten bij zich, gelukkig hadden we gelezen dat dit de bedoeling was, en deden alle locals het ook, anders was dit niet zo prettig geweest. Hij herinnerde ons nog even aan het vertrekkaartje, een soort van ticket om het busstation uit te komen, die ik rennend aan de andere kant van het busstation snel kocht voor 2 Sol per persoon. In het busje, samen met alle locals, gingen we op pad, op weg naar Chili! Onderweg vulden we een formulier in voor de grenspolitie. Aangekomen bij de grens moesten alle inzittende het busje uit en moesten we in de rij voor twee loketten. Bij loket één kregen we onze exit stempel van Peru en bij loket twee kregen we onze entree stempel en visumblaadje van Chili.. yes.. weer een nieuwe stempel in het paspoort. Vervolgens moesten we nog even de straat oversteken om onze bagage te laten controleren en daarna konden we weer in het busje stappen, op weg naar het eerstvolgende plaatsje in Chili. Gelijk bij het overgaan van de grens merkten we al dat Chili een ander land was dan Peru.. andere huizen, andere wegen, andere auto’s en anders geklede mensen. In het busstation van Arica boekten we gelijk de nachtbus naar San Pedro de Atacama, gelukkig was dit allemaal nog beschikbaar.. Maarten en ik haalde opgelucht adem, alle stress was voor niets geweest, alles liep erg voorspoedig. Nu hadden we nog zo’n zes uur te besteden in Arica, wachtend op de nachtbus. En gelukkig heb ik dan mijn zesde zintuig voor winkelcentra, want op een paar honderd meter afstand stond een gloednieuw hypermodern winkelcentrum.. dat was toch een betere plek om zes uur te wachten. In het winkelcentrum kochten we nog wat thermokleding, want we hadden gehoord van mensen die de week ervoor in San Pedro de Atacama en Uyuni (Bolivia) waren geweest, dat het -20 kon worden.. daar kon onze nieuwe alpaca trui niet tegen op! We aten een heerlijk ijsje en een hotdog (bingo voor alle Amerikaanse fastfoodketens!) en we verbaasden ons over het contrast tussen Peru en Chili. Het was inmiddels donker geworden en we maakten ons klaar voor onze lange reis door Chili, richting San Pedro de Atacama. De bus was prima, de stoelen zaten goed en zoals we ondertussen gewend waren hadden de locals nog niet van een koptelefoon gehoord, wat resulteerde in verschillende Spaanse liedjes en filmpjes door elkaar heen. Gelukkig hield dit al vlot op en probeerden we wat te slapen. Midden in de nacht, om 3:00 moesten we allemaal de bus uit voor een controle van de bagage. Dit hadden we onderweg van Arequipa naar Tacna ook gehad, wij denken dat dit een soort van provinciegrens is waar wordt gecontroleerd op ziekten en diertjes in fruit en groenten etcetera. Na een lange nacht kwamen we uiteindelijk aan in San Pedro de Atacama. Met onze spullen gingen we op zoek naar een eettentje voor een welverdiend ontbijt met kopje koffie, samen met wat internet om op zoek te gaan naar een hotel voor de komende nachten. We aten een heerlijke wafel met vers fruit en dulce de leche en we videobellen met het thuisfront! Lopend door de toeristische straat van San Pedro de Atacama voelde het erg als Nimbin in Australië, heel veel ‘hippies’ die al blowend jou een Tour willen aansmeren of hun zelfgemaakte armbandjes willen verkopen. De sfeer in het stadje was erg relaxt en we vervolgenden onze weg naar ons hotel, gelegen iets buiten het centrum van het stadje. Hier deden we het even rustig aan, namen we een welverdiende douche en planden we de komende dagen. Na lang twijfelen besloten we om de volgende dag een auto te huren, dit was wat duurder dan meegaan met een tour.. maar gaf zoveel extra vrijheid dat we toch besloten hiervoor te gaan. Ook zochten we uit met welke touroperator we onze Tour naar de Salar de Uyuni wilden gaan doen, na het lezen van opnieuw verschillende horrorverhalen over dronken chauffeurs en kapotte auto’s, besloten we voor de goed aangeschreven World White Travel te gaan. In het stadje boekte we onze Tour bij hun kantoortje en genoten we van een heerlijke empanada pollo bij een leuk tentje. Na het eten kochten we een biertje bij de lokale slijterij en wandelden we de stad uit, op zoek naar een donkere plek. San Pedro de Atacama staat namelijk bekend als de plek waar je de mooiste sterrenhemel ter wereld kan zien. Gewapend met ons biertje en een hoofdlampje, liepen we de donkere straten van het stadje door.. op zoek naar een donkere plek. Zittend op een muurtje, aan de rand van een weiland buiten de stad, genoten we van de prachtige sterrenhemel en deden we een wens bij een vallende ster.
De volgende ochtend ontbeten we met een empanada (want ze zijn zo lekker!.. en naast een broodje jam hebben ze niet veel anders in de aanbieding) en een vers fruitsapje. Daarna haalden we onze auto voor de dag op, een dikke zilvere 4x4 Nissan XTrail. Gewapend met de topapp Maps.Me gingen we op pad. We begonnen onze roadtrip bij de Valle La Luna (Moonvalley) een prachtig natuurpark met mooie rotsformaties. Onderweg was het enige wat we tegenkwamen een zandstorm, iets anders was er niet op de weg.. het was daarom ook prima te rijden in Chili. Daarna gingen we door naar een ander natuurpark, een flamingo reservaat midden in de Salar de Atacama. Een wandelpad over de zoutvlakte bracht ons bij een laguna met flamingo’s, wauw.. die dieren hebben we enkel gezien in een dierentuin.. en nu op een meter afstand zonder hek er om heen! Als laatste reden we nog naar Valle de Muerte (Deathvalley), eveneens een prachtige vallei met gigantische roodkleurige rotsformaties. We maakten vele foto’s en filmpjes en genoten van de prachtige natuur in deze omgeving. Aan het einde van de middag brachten we de auto weer netjes (nouja, hij was erg stoffig en vies geworden door de vele zandstormen waarin we terecht kwamen) terug bij Europecars (Jaa.. die heb je blijkbaar ook buiten Europe!). Terug in het stadje wisselden we ons Chileens geld naar Boliviaans geld en kochten we de laatste spullen (water en snacks) voor de Tour van morgen naar Salar de Uyuni.
De volgende ochtend, in de vrieskou, wachtten we om 7:00 (wie zegt dat vakantie uitrusten is, heeft het in ons geval helemaal mis!) op het busje van onze tour. Het busje bracht ons naar de grens met Bolivia, een paar kilometer van San Pedro de Atacama. Bij de grens aangekomen reden we in een soort grote garagebox, aan de ene kant van de garagebox een roldeur in Chili, aan de andere kant een roldeur in Bolivia. We kregen onze exit stempel van Chili en we stapten het busje weer in, richting de immigratie van Bolivia.. en aangekomen bij de grens zag je het contrast tussen het rijkste land van Zuid Amerika (Chili) met het armste land van Zuid Amerika (Bolivia).. want het immigratie kantoortje in Bolivia was een klein hutje van golfplaten. Bij de immigratie hadden we tevens ons ontbijtje.. het was overigens nog steeds ijskoud en het vasthouden van een beker thee was het enige wat je even tijdelijk kon opwarmen. Ondertussen maakten we ook kennis met onze tourgenoten voor komende dagen, een gezin (vader (59) moeder (55) en zoon(22)) uit Brazilië, een jongen (32) uit Italië en onze gids Ugu uit Bolivia. Op naar de Salar de Uyuni, met alle prachtige stops tussendoor!