Melbourne & Sydney

Na een relaxte vlucht van bijna 7 uur (de langste tot nu toe) kwamen we aan in Melbourne. In het vliegtuig kregen we alle papieren al die we moesten invullen om Australië binnen te komen: heeft u eten, drinken, dierlijke producten, duikspullen, schelpen etcetera mee? Hier konden we overal nee op invullen: we waren goed voorbereid. Aangekomen bij de douane kwamen we een jongen (Michiel) tegen die we in Maleisië al een keer hadden ontmoet. Samen met hem gingen we door de douane. Gelukkig voor ons geen 'border security' praktijken: geen boetes en tassencontrole.. We mochten het land binnen! Buiten het vliegveld hadden we direct door dat we weer in een westers land waren aangekomen: geen schreeuwende taxi of tuk tuk chauffeurs en een kaartje voor de bus naar Melbourne centraal station kostte ons $18,- per persoon: welkom in het dure Australië!
Samen met Michiel pakten we de tram richting St. Kilda, een buitenwijk van Melbourne aan het strand.. De plek waar vele hostels zitten. In het centrum van Melbourne is de tram gratis.. Tot het moment dat deze zone overgaat in de betaalde zone. Ons eerste reisje in het openbaar vervoer van Australië was gelijk zwart, oeps! Michiel vond zijn hostel in St. Kilda.. Wij hadden op internet echter veel goedkopere alternatieven gezien, boekten een kamer via de McDonalds WiFi en we liepen samen terug naar het centrum van Melbourne. Na een flinke wandeling (we wilden het risico niet nemen om nogmaals zwart te reizen, netjes hè?) kwamen we aan bij ons hotel: Claremont guesthouse.. Een prachtig monumentaal pand (het had wat weg van een oude school) gelegen in een chique wijk in Melbourne, waar we een privé kamer hadden met gedeelde badkamer. Na ons even te hebben opgefrist kochten we wat te eten en gingen we naar het park. We aten een stokbroodje brie in het park en Maarten nam een slok van ons drinken (wat echter pure aanmaaklimomade was, blegh). Daarna liepen we verder door het park wat bestond uit vele cricketvelden. We liepen langs een mooi monument voor de soldaten die vochten tijdens de eerste en tweede wereldoorlog en liepen terug door een ander park dat werd beheerst door de bizar vele hardlopers. We maakten plannen voor de volgende dag en vielen vroeg in slaap, want we hadden nog een paar uur slaap extra nodig door de vlucht.
De volgende ochtend liepen we naar het sportpark van Melbourne, waar we liepen langs de velden van de 'Australian open' en waar ze bezig waren de cricket worldcup op te bouwen. Vanaf het sportpark liepen we naar de stad, waar we onze eigen streetart Tour gingen doen (dit hadden we gelezen in de touristenfolders, maar een begeleide Tour zou $50,- pp kosten. Wij hadden op internet de route gevonden, top!). In verschillende steegjes en straten waren gigantische graffiti schilderingen te vinden (zelfs containers en portieren waren 'begraffitied'), de een nog mooier dan de andere en ondertussen liepen we door de gezellige straten van Melbourne. Al gauw werd de streetart Tour een 'verzamel alle fastfoodketens tour', want daar zat de stad vol mee: op elke hoek van de straat zat wel een McDonald's, Subway of Hungry Jacks (de Australische Burger King, ooit eens wegens een rechtzaak volgens mij van naam veranderd.. Maar met precies hetzelfde menu). We liepen door de Victoria markt richting de haven van Melbourne en hebben we alle gezellige straatjes van Melbourne gezien. De sfeer in deze stad is super: veel jonge, gezellige en relaxte mensen. Die avond aten we lasagne (die we hadden gekocht bij de Aldi) en huurden we via internet een auto die we de volgende ochtend konden ophalen. Bij de autoverhuur garage stond een mooie witte Nissan micra op ons te wachten, na wat handtekeningen mochten we 'm meenemen op weg naar de Great Ocean Road. Maarten begon met het autorij avontuur: voor het eerst linksrijdend in een stad 2x zo groot als Amsterdam..met bijbehorend verkeer, stoplichten en trams. Het was even wennen, maar na twee bochten waren we er al aan gewend. We ontvluchtte de drukte van de stad en reden op weg naar de rust aan de kust.
We begonnen de Great ocean Road bij bells beach. Het surfstrand waar de bekende surfmerken Ripcurl en QuickSilver vandaan komen. In de golven waren een paar surfers aan het surfen, wat er erg gaaf uitzag vanaf het uitzichtplatform. Een paar weken later zou hier het ripcurl wereldkampioenschap surfen worden gehouden. We reden verder langs de prachtige kustweg, waar we genoten van het mooie uitzicht en foto's maakten van de mooie stranden. De weg bracht ons van de ene mooie ansichtkaart naar de andere, langs hoge kliffen en afgronden.. Over gave bergweggetjes met scherpe haarspeldbochten, op weg naar de twaalf apostelen. Onderweg lunchten we aan het strand en genoten we van het uitzicht. De twaalf apostelen (waar we ook een grote slang zagen) waren prachtig, maar vooral de Chinezen waren hier weer goed aanwezig, haha. Onderweg kwamen we langs nog meer prachtige plekken (o.a. London bridge), dit maal zonder busladingen met toeristen, wat het eigenlijk nog veel mooier maakte. Onderweg zagen we een groepje Kangaroos in de velden, wauw. We aten wat en genoten van de zonsondergang bij de twaalf apostelen (wat er overigens helemaal geen 12 meer zijn). Toen de zon eenmaal onder was, werd het erg snel donker. Door alle doodgereden Kangaroos langs de weg, werd het rijden in het donker geen plezier.. Aangezien al het Australische wild in de nacht tot leven komt. We scheurden over de bochtige wegen op zoek naar een slaapplek. We tankten de auto vol (bij een tankstation wat na ons dicht ging, precies op tijd.. Anders hadden we een probleem) en reden nog een aantal kilometers verder. Op de parkeerplaats van bells beach parkeerden we onze auto naast een andere auto, die deze plek ook gebruikte als overnachtingsplaats, klapten we onze voorstoelen op de uiterste stand en probeerden we een houding te vinden om te slapen. Maarten ging dit een stuk beter af dan mij, ik heb geen oog dichtgehad omdat ik elke keer weer kramp had op een andere plek, haha. Na een korte nacht werden we de volgende ochtend gewekt door zeemeeuwen en pratende surfers die in alle vroegte nog even een aantal golven wilden pakken. We brachten de auto terug (met behulp van maps.me.. Ideale offline maps!) en gingen op zoek naar een vervoersmiddel dat ons diezelfde dag nog naar Sydney kon brengen. Tijdens deze zoektocht kwamen we erachter dat we hier een beetje laat mee waren: de Greyhound en firefly bussen zaten vol (backpackers/ jongerenbussen) en vliegen was veel te duur.
Op aanraden van Martijn (Maarten z'n zwager die een paar jaar eerder door Australië heeft gereisd) zijn we naar Peterpans gegaan, een jongeren reisbureau, waar we hoopten nog een last minute buskaartje te kunnen regelen. Helaas was ook dit niet meer mogelijk, maar kwamen ze met het idee om met de nachttrein naar Sydney te gaan.. En daar waren nog wel plekken, yes! Omdat we toch bij een reisbureau zaten, wilden we graag wat informatie over wat te doen aan de oostkust van Australië. Twee uur en vele euro's lichter hadden we alle highlights geregeld. Lisanna (de Nederlandse medewerkster van Peterpans) adviseerde ons vele mooie plekken, waarvan we uiteindelijk vijf onderdelen hebben geboekt (Australië is en blijft een zeer duur land!). We keken erg uit naar onze activiteiten: twee dagen surfles bij Mojo surf in spot x, een bezoekje aan de Australia zoo, een 'tag along' tour van twee nachten en drie dagen in een 4x4 over Fraser Island, een boottrip op de Powerplay van twee dagen en twee nachten naar de Whitsunday islands en last but not least: een duik/ snorkeltrip met respectievelijk 7 (!!) duiken in het Great Barrier Reef!
In de trein zaten Maarten en ik niet naast elkaar.. Omdat we te laat waren met boeken van de tickets. Gelukkig was het toch de bedoeling om te slapen, en dat lukte! We worden echt steeds beter in reizen, zelfs slapen in een drukke en belichtte nachttrein gaat ons goed af! Vroeg in de ochtend kwamen we aan op Sydney central en liepen we naar ons hostel die we van te voren al hadden geboekt. Het hostel (maze hostel) lag perfect gelegen en na een ontbijtje bij de Hungry Jacks (omelette met bacon en pancakes) liepen we richting de stad. Het viel ons gelijk op dat Sydney een hele andere stad was dan Melbourne, veel daklozen en iedereen was gehaast.. Een minder goede sfeer dus. We liepen door Darling Harbour richting het Sydney Opera House en de Harbour Bridge. Het blijft gek om die plekken van televisie in het echt te zien! We waande ons tussen de chinezen (die erg goed zijn in 'photobomben') en maakten de benodigde toeristenkiekjes. In de middag liepen we naar de wijk 'The Rocks', waar we hebben staan kijken bij straatartiesten. Een echtpaar die acrobatische kunsten vertoonde, super knap en gaaf om te zien! We hebben gelopen over de Harbour Bridge en we haalden wat te eten en te drinken bij de Woolworths (supermarkt) en liepen door de winkelstraat terug naar het hostel. In de winkelstraat werden we verrast door de straatmuzikanten. Onder begeleiding van een loopstation genoten we van Mr. Shepard. Hij zong zijn eigen muziek en deed ons een beetje denken aan Ed Sheeran (op Pinkpop begeleide hij zichzelf ook met enkel een loopstation). We genoten van z'n muziek en kochten een cd. Die avond deden we rustig aan, want de volgende dag was het zover: we konden de camper ophalen.
Ik had alles uitgezocht en de volgende ochtend stapten we goed op tijd in de trein richting McPherson street. Aangekomen op het juiste station liepen we zoekend door een woonwijk heen.. Maar konden we geen Travellers Autobarn bedrijfje zien, enkel nette vrijstaande huizen met mooie tuinen. Shit.. We zaten helemaal fout. We bekeken de kaart van Sydney nogmaals.. Blijken er drie straten McPherson street te heten in Sydney, wist ik veel dat ik moest letten op de verschillende wijken!? In de stress liepen we terug naar het station en belden we vanuit een telefooncel (die staan hier nog op elke hoek van de straat) naar het bedrijf en legden ons probleem uit. Ze toonde weinig medeleven: over een uur zal het ophaalpunt sluiten en konden we onze camper pas maandag (2 dagen later dus) ophalen. Met behulp van de vriendelijke mevrouw op het station zochten we de goede weg en wachtten we op de trein, die pas een kwartier later zal vertrekken (zaterdag dienstregeling). In alle stress kwamen we aan op het goede treinstation, waarvan we een bus moesten hebben richting de goede McPherson street. De bus hadden we snel en de buschauffeur wist precies waar we zouden moeten uitstappen. Toen we uitstapten bleek dat we waren aangekomen bij de goede McPherson street maar aan de hele andere kant van de straat (verdeeld door een spoor waar we niet overheen konden). Ondertussen was het al een kwartier na sluitingstijd en de moed zakte in onze schoenen. Ik sprak een vrachtwagenchauffeur aan om de weg te vragen en hij was zo vriendelijk om ons naar onze eindbestemming te brengen. Gestrest en bezweet kwamen we aan bij Travellers Autobarn (ondertussen een half uurtje na sluitingstijd).. Wat er verdacht stil bij lag. We spraken een monteur aan die nog aan het sleutelen was en legde onze situatie uit: ons voorgevoel klopte.. De mensen van de afgifte waren weg. De vriendelijke monteur had zich nog nooit bezig gehouden met de afgifte van de campers, maar hij wilde ons zonder mopperen helpen.. Super vriendelijk! Hij starte de computer op, kopieerde onze rijbewijzen en controleerde samen met ons de auto. We zetten een handtekening en kregen de sleutel.. startte erg opgelucht en blij de motor van ons huisje van de komende weken: laat het nieuwe avontuur beginnen!