Noordereiland Nieuw Zeeland

Na een nacht op het vliegveld van Sydney te hebben doorgebracht, was het na een lange tijd wachten (inclusief vertraging) tijd voor ons nieuwe avontuur. En dit begon volledig in stijl.. Door de vertraging waren we door Emirates geüpgraded naar de businessclass! Wauw, wat een ervaring is dat! Luxe stoelen, alles er op en eraan.. En om 8:00 in de ochtend aan een glaasje champagne. We waren beide nog erg moe van de nacht op het vliegveld (Maarten had niet geslapen, ik een paar uurtjes in mijn lakenzak op de stenen grond), maar we wilden deze ervaring niet slapend voorbij laten gaan. We bestelden ons ontbijtje (Maarten at ei met worstjes en bonen, ik at een wafel) en genoten van het heerlijke eten en de luxe om ons heen. We bestelde nog een glaasje vers geperste jus d'orange en we relaxten en keken film (Maarten verdiepte zich in de natuur van Nieuw Zeeland door Lord of the Rings te kijken, ik verdiepte me in het mooie verhaal van Martin Luther King in de film Selma). De vlucht ging super.. We voelden amper dat we aan het vliegen waren in het 'dubbeldekker' vliegtuig. Na een paar uur landen we aan de andere kant van de wereld: nieuw zeeland, waar je vanaf het vliegveld al de prachtige natuur kon bewonderen. We wachten een tijdje op onze backpacks en gingen de (ook hier super strenge) douane door. We waren in Nieuw Zeeland! Vanaf het vliegveld pakten we de shuttle bus die ons midden in de stad Auckland afzette. Vanaf hier gingen we op de bonnefooi op zoek naar een hostel voor de eerste twee nachten. Na een paar keer flink te zijn geschrokken van de bizar hoge prijzen ($90,- per nacht voor een privé kamer), boekten we via de WiFi van de burgerking (hier geen hungry jacks meer) een kamer bij hostel X base. We legden onze backpacks in de kamer en gingen even op bed liggen, even bijkomen van de slapeloze nacht. Na een goede powernap liepen we een rondje door de straat (Queens street) en kochten we wat te eten bij de Countdown (Nieuw Zeelandse versie van de Woolworths, supermarkt). We liepen terug naar het hostel om daar ons eten (stokbroodje met soep) te bereiden, aten heerlijk en vervolgens gingen we vroeg naar bed.. Eindelijk slapen na ruim 37 uur wakker te zijn geweest (in Maarten z'n geval). De volgende morgen begonnen we met een wandeling door de stad, getipt door de lonely planet. We liepen door de winkelstraat, langs de haven en door een park gelegen op een helling en we kochten nog wat warme kleren (de cotton on is echt een super winkel, die moeten we ook in Nederland hebben). Aan het einde van de middag liepen we nog even de Peterpans in om wat informatie over Nieuw zeeland te krijgen. We kregen veel tips en informatie over allemaal super gave activiteiten, maakten een reisplan en voor we het wisten stonden we weer voor de vraag: MasterCard of cash betalen? We besloten er nog even over na te denken.. We kochten een pizza bij de domino's ($5,- per stuk, super goedkoop!) en zette al onze reisplannen nog even op een rijtje. We vergeleken de prijzen van de Peterpans met de prijzen die we zelf konden vinden op internet en kwamen erachter dat we toch best een goede deal konden sluiten. De volgende ochtend liepen we vanaf het hostel naar de garage waar we de camper konden ophalen, deze keer liepen we wel direct goed, haha. We kregen 'The nest' toegewezen, een grote camper die beschilderd was met vogels. De camper was een flinke slag groter dan de vorige en door de grafitti op de buitenkant ook een stuk opvallender, maar super tof! Yes! We zijn weer on the Road. We reden nog even terug naar het hostel (waar we onze backpacks weer ophaalden) en parkeerden de auto om de deal te sluiten bij Peterpans. De activiteiten die we in nieuw zeeland gaan doen zijn: tuben door een grot met glimwormen, naar een national park met geisers en modderbaden, een trekking van 19 kilometer lopen over een vulkaanlandschap (Mount Doom, voor de LOTR fans onder ons), een tocht per heli naar een gletsjer met een wandeling over de gletsjer, skydiven (verjaardagscadeau voor Maarten) bij lake Wanaka en een boottocht langs de fjorden van Millford sound.. We hebben er weer zin in! Wauw!
Onze reis per campervan in Nieuw Zeeland begon op Mount Eden, een oude vulkaan midden in Auckland, waar vanaf je een prachtig uitzicht hebt over de stad en de oceaan. Daarna reden we naar de black sand beach, een strand op een prachtige locatie met flinke golven en.. Je raadt het al.. Zwart zand. Erg bizar om in een reis op de meest witte stranden (phi phi (Thailand) & whiteheaven beach (Australië)) en op een super zwart strand te staan. Het zwarte zand was echt zwart.. En dat is toch minder aantrekkelijk om even lekker te gaan liggen. Vanaf het strand reden we naar een waterval bij een dam en vervolgens richting onze eerste camping, een DOC camping (soort Staatsbosbeheer) aan het strand. We kwamen in het donker aan en konden die avond dus nog niet genieten van het uitzicht.. Maar we kookten wat (soep), dronken een kopje thee en koffie en we kropen snel de camper in. Overdag is het heerlijk weer; zonnig en zo'n 20-25 graden.. In de avond koelt het alleen snel af en ben je dus blij als je lekker warm tegen elkaar onder het deken mag kruipen. De volgende ochtend ontbeten we met het geluid van golven op de achtergrond, heerlijk om in het zonnetje met een kopje thee in de prachtige natuur wakker te worden. We kletsten wat met onze oudere buurman (die na de oorlog met zijn ouders vanuit Nederland was geëmigreerd naar NZ) en vervolgden onze reis richting het noordland van het Noordereiland. Onze eerste stop was bij de Abbey caves,waar Maarten natuurlijk weer even op de foto moest met z'n achternaam, haha. We liepen door een heuvelachtig landschap met bizarre stenen naar de grotten, waar we maar niet in gingen. Vervolgens reden we richting een prachtige waterval midden in een stadspark en naar een andere kleinere waterval buiten de stad. We stopten nog om van het uitzicht over de 'bay of islands' te genieten en kochten wat fruit (mandarijnen, appels en kiwi's) langs de straat. Hier zagen we tevens ook een aantal mandarijnen en kiwi bomen, grappig om te zien. We sliepen die avond op een gratis camping, waar we eerst de auto nog uit een moddergeul moesten duwen voordat we konden koken, haha. De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland: Cape Reinga. Een spirituele plek voor de Maori (oorspronkelijke volk NZ) en de plek waar de Pacific oceaan en de Tasmaanse zee samen komen (wat je overigens echt kan zien door de richting van de golven). Het was nog een flink stuk rijden (hier hadden we ons best in vergist), wat ervoor zorgde dat we flinke stress kregen toen de benzine bijna leeg was en we alleen maar door bergen en weilanden heen reden. Gelukkig kwamen we precies op tijd een tankstation tegen (we zijn nog nooit zo blij met een tankstation geweest), waar we onze auto voltankten en een lifter (Duitse jongen) meenamen richting Cape Reinga. Ik was aan het rijden, terwijl Maarten alle tips van de jongen (die al een langere tijd door NZ aan het reizen was) op schreef. Aangekomen bij Cape Reinga maakten we een wandeling richting de vuurtoren en genoten we van het prachtige en rustgevende uitzicht over de oneindige oceaan. Op de terugweg reden we langs een eiland met extreem wit zand (tip van de lifter) en reden we richting 90 Miles beach, een strand met een toegangsweg via een vervelende gravelweg en waarvan de naam toffer klinkt dan het daadwerkelijk is. Hier hielpen we een stel die met hun auto vast was komen te zitten in het zand. We reden door een tropisch regenwoud heen naar een bijzondere boom, de grootste kauri boom van zo'n 50 meter hoog. Ondertussen werd het al schemerig en moesten we een keuze maken: of hier in de buurt slapen en morgen erg veel moeten rijden of nu nog even doorrijden. We kozen voor het 'even doorrijden', al werd dat even wel erg lang. Uiteindelijk hebben we die hele dag zo'n 850 km gereden en besloten we rond 22:30 dat het tijd was om te stoppen met rijden en een camping te zoeken.. Dit laatste werd een lastige taak en rond 23:30 vonden we eindelijk een parkeerplaats waar meer campers stonden te overnachten. Ondertussen regende het erg hard en waren we niet erg veilig en verantwoord meer aan het autorijden. De volgende ochtend werden we om 7:00 wakker door geklop op onze auto, we deden half slapend de deur open en zagen een meneer een boete uitschrijven.. Voor ons! Wat bleek.. We hadden die nacht geslapen op een campeerplaats die enkel bedoeld was voor self contained campers (campers met eigen wc en douche).. En dat waren wij dus niet. We hadden het bordje wel gelezen.. Maar we waren te moe om verder te rijden en we hadden niet gedacht dat er iemand zo gemeen zou zijn om ons voor 7:00 aan te geven, vriendelijk bedankt. Wij legden onze situatie uit een de ambtenaar en die gaf ons toch een boete, die we konden verdedigen bij het council (al was de meneer wel begripvol en zag hij dat we netjes met de omgeving waren omgegaan). Na een lekkere kop koffie bij de Mac en het uiten van het onbegrip, de frustratie en de discriminatie over het camper incident tegenover elkaar, reden we naar het council.. Waar we heerlijk bureaucratisch een formulier mochten invullen met onze verklaring waarom wij die boete niet willen betalen. Na een A4tje vol te hebben geschreven in ons beste Engels (na deze reis zien we beide pas in wat voor nut Engels had op school..!) met wat tips van de mevrouw van het council die het met ons te doen had, hopen we op een positief mailtje dat ons de uitslag zal geven. Die ochtend reden we over een weg langs de kust (nabij de Coromandel), die we beide nog mooier vonden dan de Great Ocean Road, smalle bochtige wegen die een goed beeld gaven van het uitzicht waar we elke dag weer van mogen genieten: zee, groene bergen en heuvels (echt zoals in de lotr films en die je doen denken aan het Teletubbie landschap), schapen en koeien en prachtige vergezichten. We parkeerden onze auto nabij de Catedrale Cove, waarvoor we eerst zo'n 30 minuten moesten lopen. Aan het einde van de wandeling werden we beloond door een prachtig natuurverschijnsel van uitgeholde steen in de vorm van een boog, liepen we over het strand en gingen we naar de wc met het mooiste uitzicht (raam op ooghoogte over de oceaan). Daarna gingen we op zoek naar de 'hot water pools' in hot water beach, maar helaas waren deze niet te vinden.. We waren te vroeg (of te laat), want deze bronnen met warm water zijn alleen te zien bij laag tij. We reden verder door het prachtige landschap naar onze volgende doc camping (zelfregistratie - $6,-). De volgende dag was het tijd voor onze eerste geplande activiteit: black water raften.. We werden in een ijskoud wetsuit gehesen met mooie laarzen en in een busje reden we (flink om wegens een heftig ongeluk op de bergweg.. Een toerist die aan de verkeerde kant van de weg reed, blegh) richting de Waitamo caves. Met een tube (band om op te drijven) gingen we richting de grotten, die bekend zijn door de glowwormen die erin leven. We liepen door het ijskoude water in de grot en dreven in onze tubes door de grot heen. We moesten springen (achterstevoren zodat je in je tube kon eindigen) van kleine watervallen en als een treintje door de grotten drijven. We genoten van het uitzicht over de glowwormen en we peddelden om onszelf warm te houden, eenmaal weer boven de grond (we waren 60 meter onder de grond geweest) warmden we onszelf weer op met een douche (eindelijk weer!), een kopje soep en een bagel. Het was een super ervaring! Na ons ondergrondse avontuur bekeken we nog een gedeelte van het potje rugby van de lokale vereniging, wat erg grappig was om te zien. Het rugby veld was gelegen bij een clubhuis, maar de supporters konden hun auto's om het veld heen parkeren.. Dit resulteerde in een tribune van auto's. Die avond reden we (iets te ver met iets te weinig benzine.. Onze hoop was een dicht tankstation.. Dus we moesten weer 30 km terug rijden naar het vorige dichtstbijzijnde tankstation) weer richting dezelfde camping als de nacht ervoor. Hier kletsten we met onze buren (locals), die ons vertelden over ANZAC day (dodenherdenking als bij ons, dat was deze dag) en ons wat brandhout en een ontbijtje voor de volgende dag gaven, super vriendelijk! Na een stukje rijden kwamen we de volgende ochtend in het plaatsje ROToria, wat zijn naam eer doet. Dit plaatsje ligt in het vulkanisch actief gedeelte van NZ en dit kon je goed ruiken (rotte eieren lucht). We liepen door een park midden in de stad waar veel hot water pools en modderbaden waren gelegen, erg bizar om dit natuurverschijnsel te zien. We reden door een woonwijk van het Maori volk, herkenbaar door de houtsnijwerken in de vorm van mensen met tattoos (ik weet niet hoe ik dit anders moet omschrijven) en in de stad gebruikten we de WiFi van het Peterpans kantoor om eindelijk weer contact te hebben met het thuisfront (WiFi is hier lastiger te verkrijgen) en veel dingen te regelen (Ferry tussen noord en zuid eiland en vliegticket van Christchurch naar Auckland). In de namiddag reden we naar een camping aan een prachtig meer en vierden we koningsnacht met het eten van pannenkoeken, mjum! De volgende ochtend werden we wakker in een grijs en druilerig landschap. We reden in de regen naar het Wai-O-Tapu thermal wonderland, een gebied met hoge thermale activiteit en met een actieve geiser (die trouwens word opgewekt door zeep). De regen heeft de hele dag aangehouden, dus met onze regenjas aan liepen we door het prachtige en bizarre (gaten in de grond met vele kleuren door de elementen van de aarde, meren met kokend water en kokende modderpoelen) maar stinkende landschap. De regen stopte niet.. Dus bezochten we in Taupo de coolste MacDonalds, met een levensgroot vliegtuig in het speelparadijs en genoten we van een lekkere Koningsdag lunch (bij gebrek aan oranje vla en oranje tompoucen). Al vroeg reden we richting de (gratis) camping en speelden we in de auto samen kaartspelletjes, galgje en 'ben ik een banaan'. De volgende morgen reden we langs het prachtige en grote lake Taupo, op weg naar de Huka Falls (een kleine waterval met een gigantische kracht, erg tof om te zien) en naar een dam die precies op het moment dat wij er waren werd opengezet, waardoor we konden genieten van het krachtige water wat zich een weg zocht door een lager liggende rivier. Omdat de weersvoorspellingen voor de komende dagen nog steeds erg slecht waren, besloten we de volgende dag in de auto te stappen richting Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu.. De langste plaatsnaam ter wereld, haha. Hier aangekomen (na een lange weg door het onbevolkte gebied van NZ, wat ook al super mooi was) maakten we wat foto's van het gigantische (bijna 8 meter) lange houten plaatsnaambord. In de auto vermaakten we ons met meezingen van liedjes op de radio (inclusief de eeuwige vraag van mij aan Maarten: "wie zijn dit?".. Maarten z'n muziekkennis wordt met de week groter hierdoor, haha) en uitzoeken van leuke informatie en weetjes uit de lonely planet. We kochten wat lekkere boodschappen in een plaatsje en vonden een nieuwe camping, waar we dit maal de enige gasten waren (omdat we dit niet fijn vinden, was dit pas de eerste keer). Vanuit de achterklep kookten we een soepje en maakten we een pantosti, die we vanaf het bed (nog steeds harde regen) opaten. We sliepen zeer vroeg, totdat ik bruut wakker werd gemaakt door gestommel en gekraak in de auto.. Maarten stelde me gerust dat het de wind was.. Maar ik was er niet van overtuigd. Nadat we het geluid beide na een paar minuten weer hoorden, gingen we op onderzoek uit.. Maar konden we niks vinden. Maarten vond het wel prima, maar ik bleef wakker en hoorde weer het geluid, kleed me aan en stapten het bed uit om vanuit de achterklep (waar de 'keuken' zicht bevind) op onderzoek te gaan. Wat ik vond waren onze nieuw gekochte boodschappen (chips en koekjes) waarvandaan een knisperend geluid kwam.. Met een grote zwaai gooide ik het uit de auto en merkte gelijk een gat op in de chipszak (chicken smaak), blegh.. Een muis (die we later de liefkozende naam Tjips hebben gegeven) in de auto. We controleerden de plekken die we konden zien (het was pikkedonker), zetten al het voedsel in de koelbox en probeerden verder te slapen. De volgende ochtend ruimden we netjes ons afval op en stapten we weer in de auto.. Een nieuwe dag in het regenachtige maar prachtige Nieuw Zeeland (het is hier totaal geen straf om rond te rijden in de auto, de natuur blijft ons verbazen). We zijn weer teruggereden naar dezelfde plaats, omdat we hier een dag later een wandeltocht van 19km zouden gaan lopen. Aangekomen in Turangi hebben we een flinke tijd warm binnen gezeten bij de Burger King (WiFi!) en hebben we gekampeerd bij dezelfde camping als twee nachten ervoor. Hier hebben we op het moment dat het droog was, de volledige auto binnenstebuiten gekeerd op zoek naar Tjips, we vonden niks.. Maar hebben voor de zekerheid alles opgeruimd. Die nacht hadden we helaas nog steeds bezoek van Tjips (hij liep zelfs langs Maarten z'n hand, bah).. Dus besloten we radicalere maatregelen te nemen. Deze dag zouden we eigenlijk de alpine crossing gaan lopen, maar helaas was het nog steeds slecht weer.. Dus stelden we de tocht nog een laatste dag uit. We zijn deze dag weer naar een ander plaatsje gereden, op zoek naar batterijen (voor de hoofdlamp), tandpasta ennnn een muizenval (het duurde even voordat we op het Engelse woord waren gekomen: mouse trap). De verkoper moest een beetje om ons verhaal lachen.. Maar wij zijn benieuwd of het allemaal gaat werken. Terug aangekomen in de buurt van de alpine crossing was het weer opgeklaard, wat resulteerde in een prachtig uitzicht: vulkanen met witte toppen (voor het eerst dat ik dit heb gezien in mijn leven), wauw! Na een goede nacht slapen (oordoppen werken naast snurken ook tegen geluiden van een muis) was het de volgende ochtend tijd voor de wandeling der wandelingen op onze reis: de Tongariro alpine crossing. Flink ingepakt (twee/ drie lagen op de benen, drie/ vier lagen om het lichaam) werden we met een shuttle busje naar het begin van de crossing gereden, vanaf hier begon de tocht. Het weer was prachtig, een strakblauwe hemel.. Wat ons een super uitzicht gaf op verschillende vulkanen, waaronder 'Mount Doom' (lord of the rings). De tocht was 19,4 kilometer, die begon met een flinke stijging naar de top van de rode krater. We stegen zo'n 900 meter naar de top, waar we halverwege de weg naar boven de sneeuwgrens bereikte. Waar we beneden al onze lagen langzaam aan uittrokken (het was super weer), hadden we bovenop de krater het gevoel dat we veel te weinig kleren aanhadden (we stonden dan ook in -10). In de ijzige kou genoten we van het gave uitzicht over Mount Doom, de rode krater, de emerald meren en het blauwe meer.. Een prachtig uitzicht na een lange klim.. Een ervaring die lastig is te omschrijven. Vanaf de top moesten we (door de sneeuw) weer naar beneden, en omdat het erg glad was bedacht Maarten van de berg af te glijden.. Een super idee! Halverwege de afdaling was het voor mij erg lastig (veel last van m'n knieën) om naar beneden te lopen (glad door sneeuw, los lavazand) en mocht ik een Nordic walkingstick lenen van een Nederlandse vrouw die we bovenop de berg al hadden ontmoet, ik voelde me 50+.. maar het liep wel een stuk makkelijker. Vanaf de hoge vulkaan kwamen we terecht in een actief vulkaanlandschap (de laatste eruptie is pas 2,5 jaar geleden geweest en nog steeds komt er stoom uit de krater), gevolgd door een flink stijl pad naar beneden richting de bossen. Het landschap van de crossing vergeleken wij met Kolonisten (het spel).. Bergen, bossen, groene vlakten.. Na een klimtocht van 905 meter en een daling van in totaal 1313 meter hebben we binnen 7,5 uur de trekking van 19,4 kilometer volbracht, een bizar trots gevoel. Nadat we met de shuttle weer teruggebracht waren bij onze campervan besloten we direct verder te rijden richting het zuiden. Na een diner bij onze favoriete snackzaak (Burger King, we vonden dat we dit wel hadden verdiend) kwamen we moe maar voldaan aan op een nieuwe gratis DOC camping (80km ten noorden van Wellington). We waren flink moe van de wandeling, al half uitgekleed.. Toen het volgende gebeurde (.. Gaan we dit echt in het reisverslag zetten?..): Maarten: "Ils, ik heb de sleutel aan jou gegeven net toch?" Ilse: "Jaa.. En die heb ik in het middenvakje van de auto gelegd, want de zijdeur is open toch?" *samen voelen aan zijdeur.. Aan voordeuren.. Aan achterdeur.. Aan ramen* .. We hadden onszelf buiten de camper gesloten, precies op het moment dat we op het punt stonden om na een flinke wandeling en een stuk autorijden heel erg verlangde naar ons bed. Alle doemscenario's dwaalden al door ons hoofd (dit gaat flink geld kosten, straks halen we de ferry niet, het is weekend, hoe moeten we slapen) en bereik hadden we ook niet. Ik klopte bij onze camping buren aan, die als geluk bij ongeluk, Nederlands waren.. Om te vragen of we hun telefoon mochten lenen om te bellen met de klantenservice van Escape Campers (alles van ons, muv Maarten z'n telefoon, lag nog in de camper), waarvan het telefoonnummer als reclame op de camper stond gedrukt. Onze Nederlandse buren waren super vriendelijk, boden ons hun jassen aan en hebben ons super geholpen. Ook hun telefoon had geen bereik en samen met hun zijn we naar het dichtstbijzijnde dorpje gereden om te bellen. Na een telefoontje met de mevrouw van de klantenservice was alles super snel geregeld: voor $100,- (€70,-) zou er binnen een halfuurtje een meneer zijn die onze camper weer kon openen. De meneer kwam aan met een ijzeren draad, een nijptang, een schroevendraaier en een ander dingetje.. En liet ons de kunst van inbreken zien. Met de ijzeren draad was hij langs de sponning van de deur gekomen om op deze manier het knopje (waarmee je de auto van binnen uit kan sluiten) om te tikken. Het duurde een flinke tijd, en het was spannender om te kijken dan een finalewedstrijd van het Nederlands elftal op het WK. Uiteindelijk (na ruim een half uur proberen), was het de meneer gelukt om via het zijraam het knopje van de zijdeur te openen (die ging dan ook binnen 3x proberen open). We waren binnen!! We bedankten de meneer en onze Nederlandse campingburen voor hun hulp en konden eindelijk in onze campervan genieten van een welverdiende nachtrust. De volgende ochtend, nog vol van het sleutelincident, reden we de laatste kilometers op het Noordereiland naar Wellington (de hoofdstad van Nieuw Zeeland, iets waar wij pas later achterkwamen). Aangekomen in Wellington parkeerden we onze auto en gingen we op het geluid van een luidspreker af. Die dag werden de firefighter games (brandweer spelen) gehouden, wat bestond uit een flinke estafette die de mannen in brandweerpak moesten afleggen om de snelste van de dag te worden. Het was een groot spektakel (zo'n 10 scheidsrechters) en de mensen langs de zijlijn waren flink fanatiek. Daarna liepen we naar een leuk marktje in een parkeergarage, waar (zeer excentrieke) mensen hun zelfgemaakte dingen verkochten. In Wellington gingen we ook nog naar twee gratis (!!) museums. We begonnen bij het 'te papa' museum, een zeer groot museum over Nieuw Zeeland (biologie, geschiedenis, cultuur, aardrijkskunde.. Een goede plek voor een schoolreisje), wat interessant was om te zien. Daarna liepen we door de stad heen om nog even naar the weta caves te gaan. Dit mini museum was ingericht in het atelier van kunstenaars die de wassen poppen en de kostuums voor films als Lord of te Rings, the Hobbit, Kingkong en Kuifje maakten.. Compleet met de originele trollen en figuren uit deze films, mooi om te zien. Aan het einde van de middag parkeerden we onze auto op een parkeerplaats aan zee (de weg ernaar toe alleen al was prachtig), waar we gratis mochten overnachten (gevonden via de app campermate). Die laatste avond op het Noordereiland vielen we vroeg in slaap (van Tjips al twee nachten geen spoor meer te bekennen, zou hij het hebben opgegeven of zou die zijn doodgevroren?) omdat we de volgende ochtend al zeer vroeg (7:00) present moesten zijn bij de ferry die ons (inclusief campervan.. Bizar duur) naar het Zuidereiland zal brengen... Op naar de (zeggen ze) rustigere en nog mooiere plekken van Nieuw Zeeland!