Zuidereiland Nieuw Zeeland

Na een paar uren te hebben gerelaxt op de ferry, kwamen we in de middag aan op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. We zette voet aan val in een prachtige baai met hoge bergen en heel veel groen, dit was een voorteken van heel veel mooie natuur. En dat was het zeker, want de eerste weg die we namen was dan ook gelijk een prachtige. De weg bracht ons langs de mooiste uitzichten over de baaien en achterliggende bergen. De heiige lucht boven het water had wat magisch en we genoten van de natuur. Die avond gingen we op zoek naar een camping.. En onze eerste keuze was geen succes. Na 2 km over gravelroad (een zeer slechte versie) te gereden zijn keerden we zodat we de resterende 8km niet verder hoefden te rijden. Via de app campermate vonden we een camping in de buurt (of nouja.. Zo'n 60km verder). De camping was prachtig gelegen aan een baai, we aten wat (tortilla's met kaas uit de pan en een tomaten soepje, heerlijk!) en doken weer vroeg het bed in. In de avonden probeer ik zoveel mogelijk het reisverslag bij te werken (een leuke maar lastige klus) en leest Maarten een boek of de lonely planet. De volgende ochtend begonnen we met een super leuke peren proeverij bij een fruitkraampje langs de weg, wat onze dag toen al had gemaakt! We proefden zes verschillende heerlijke peren, en onze voorkeur had de 'tropical moon' (ja.. Hij was zo lekker dat hij het vermelden waard is!) De bite van een peer.. Die eruit zag als een appel en de smaak had van zoete sappige ananas, in Nederland gaan we hier zeker naar op zoek. Ook namen we nog een andere zak peren en een zak appels (moeders, zijn jullie nu trots op ons?) mee en we vervolgenden onze reis richting het noorden van het Zuidereiland. We reden naar het noordelijkste puntje van het eiland en keken uit over de baai (golden bay) met daarin veel zwarte zwanen. Daarna reden we naar het Abel tasman national park (vernoemd naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger die NZ heeft ontdekt). Hier aten we als lunch ons diner .. Meer energie op de dag, niet met volle buik gaan slapen en niet hoeven te koken en af te wassen in het donker. Daarna liepen we een wandeling van ruim twee uur richting het taupo point. De wandeling ging over stenen op het gave strand (laag tij) naar een andere baai met een uitzicht alsof we weer op de PhiPhi eilanden in Thailand waren (maar dan was het strand helemaal voor onszelf). Nog voordat het tij kon veranderen (anders zouden we een flinke berg moeten opklimmen, en met de spierpijn nog in de benen van de Alpine crossing kon ik dat niet aan) keerden we terug naar de auto en reden we terug naar de zelfde camping als de nacht ervoor. De dag erna begon met een heerlijk ontbijtje met een gekookt ei (Maarten probeerde de 'lifehack' uit die we beide al een keer op internet hadden gezien: een gekookt ei uit z'n schil blazen.. En het lukte!). Deze dag hebben we veel gereden (de stukken zijn nog best flink, we hebben ondertussen in NZ al 4500km gereden), maar dat is geen probleem wanneer de uitzichten zo mooi zijn als hier. Onderweg reden we langs een weg met prachtige rotsformaties in het water (alweer.. De Great ocean Road is er niks bij), op weg naar de 'pannekoekenrotsen'. De naam heeft het te danken aan de vorm van de rotsen, die lijken te zijn opgebouwd uit stapels pannenkoeken, wat er super gaaf uit zag. Helaas zat het weer niet echt mee (contante regen), dus de uitzichten waren minder mooi als dat ze waarschijnlijk zouden zijn met een heldere lucht.. Maar dat laat ons de pret niet drukken. Aan het einde van de middag reden we door een tropisch oerwoud achtig paadje maar onze nieuwe camping, gelegen aan een meer. We parkeerden de auto, al was Maarten niet tevreden met de plek waar we stonden (ik vond het prima).. En toen we van plek wilden veranderen gaf ik Maarten toch gelijk.. Met drie man (die ons kwamen helpen) moesten we de auto uit het drekkerige gras duwen richting de verharde weg. We sliepen die nacht met het continue geluid van regen op het camperdak.. Wat een heerlijk geluid blijft dat toch. Helaas bleef de regen niet enkel in de nacht, want de volgende ochtend was het nog steeds erg nat. Maarten maakten een heerlijk ontbijtje en we reden door de stromende regen richting Arthurs pass, een natuurgebied waar je mooie wandelingen kon maken. De wandelingen werden door de gigantische wolkbreuk helemaal niets, maar we genoten van de prachtige weg met wel 181 (we hebben ze vanuit de auto geteld) watervallen die gevormd waren door de regen (in de bergen en langs de weg). Ondertussen regende het al 24 uur onafgebroken, wat resulteerde in onderwater gelopen weilanden, flinke sloten water in de berm langs de weg, rivieren die met brute kracht (boompjes werden meegenomen in het water) buiten hun oevers traden en snelwegen die voor stukken onder water stonden (gelukkig konden we er, met gepaste snelheid, langs). We hebben die avond geslapen bij een meer, met kampeerplekken op 1,5 meter hoger dan de oever van het meer op verharde plaatjes (gelukkig!). De volgende dag zijn we doorgereden naar de Franz Joseph gletsjer, die we de dag erna zouden gaan bezoeken. We melden ons bij het bedrijf dat we er de volgende dag zouden zijn (verplicht om elke activiteit te 'recomfirmen') en kregen wat informatie over wat we deze dag konden gaan doen in en om het dorpje. Helaas was de weg richting de mooie walkroutes nog afgesloten wegens het slechte weer van de dag en nacht ervoor (naar verluid was er 500mm regen gevallen!). We reden daarom naar het volgende dorpje, waar ook een gletsjer (fox glacier) te bezoeken was.. Of nouja.. Van een afstandje te bewonderen was (als je vluchtig door de laaghangende bewolking heen keek). Hier verbaasden we ons wel over de gevolgen van de opwarming van de aarde, door de bordjes die de grootte van de gletsjer aangaven door de eeuwen heen (in 1900 was de gletsjer nog kilometers groter). We reden terug naar Franz Joseph, in de hoop dat de weg ondertussen alweer open was.. Maar helaas, dit was niet het geval. Dan moesten we onze tijd maar even 'doden' met het eten van een homemade pie en een kop cappuccino (erg vervelend). Bij de derde poging was de weg eindelijk weer open (en konden we zien waarom hij zo lang was afgesloten.. Er was een heel stuk asfalt weggeslagen) en maakten we een wandeling naar de gletsjer (ook dit lookout punt was eerder opgehouden wegens het overstroomde pad). We liepen daarna nog door de bossen naar een grot, kochten in het dorpje nog wat kaarten die we stuurden naar onze opa's en oma's, reden terug naar de camping (aan een prachtig meer) waar we de vorige nacht ook stonden en bakten pannenkoeken. Tijdens het pannenkoeken bakken ontstonden de eerste complicatie van de avond: het kooktoestelletje (op flesjes gas) vatte vlam, dus na flink te zijn geschrokken hebben we het gasflesje verwisseld en de ontsteking goed schoongemaakt.. Daarna werkte het weer naar behoren en hebben we heerlijke pannenkoeken gebakken, in de regen onder de achterklep. Tijdens de afwas merkte Maarten op dat de achterlampen wel gek licht gaven, ik dacht dat het de reflectoren waren.. Maar helaas, we (oke.. Ik geef het toe.. Ik) hadden de lampen aan laten staan. In een wanhopige poging startte we de auto, maar er kwam weinig herkenbaar gehoor uit. We vroegen onze buren (Nieuw Zeelanders waarvan zijn ouders Nederlands waren.. Bij deze benoemd tot kapitein Kiwi, omdat hij eruit zag als een roodharige Johnny Depp), die we tijdens het pannenkoeken bakken al hadden verblijd met een Nederlandse pannenkoek, of ze een startkabel hadden.. En als geluk bij een ongeluk had kapitein Kiwi een startkabel in zijn camper liggen. Vervolgen moesten we nog op zoek naar de accu van de camper, een lastige taak.. Aangezien de motorkap onder de voorstoelen zat verscholen. Gelukkig wist kapitein Kiwi de accu te vinden en gingen wij op zoek naar een camper die bij het campingplaatsje erbij pasten om zo de accu weer te laden. We vonden een vriendelijk stel uit Oostenrijk die ons wilde helpen en binnen mum van tijd maakte onze campervan weer een ronkend geluid.. Eind goed al goed! We vielen in slaap met keiharde regen (code geel), in de hoop dat we de volgende ochtend de gletsjer op mochten. Helaas werden we de volgende ochtend wakker in dezelfde keiharde regen en ging helaas ons gletsjerbezoek (inclusief helikoptervlucht) niet door.. Dikke pech. We regelden een formulier zodat we ons geld 90% terug zouden krijgen en reden richting de blauwe lucht, op naar lake Wanaka. Na vele kilometers door de regen te hebben gereden, gestopt te zijn bij twee mooie watervallen, werden we verwelkomd door de zon boven het prachtige blauwe meer van Wanaka en Hawea. Hier liepen we het stadje door, waar we (na een aantal te dure winkels te hebben bezocht) aankwamen bij de Nieuw Zeelandse leger des Heils (de kringloopwinkel) waar ik een vest en een broek kocht ($6,- en $7,-), haha. Daarna reden we door naar onze camping voor de nacht (gevonden via campermate): slapen op een cricketveld, wauw! We betaalden (de beste $5,- gespendeerd aan een camping so far) via een geldgleuf in de muur van het clubgebouw, parkeerden onze auto.. Ennnn.. Renden richting de warme douche, die inclusief in de prijs zat. We genoten eindelijk (eindelijk.. Eindelijk.. Eindelijk.. We besparen verdere details over het aantal dagen enzo..) van een welverdiende warme douche. Helemaal fris, fruitig en schoon doken we ons bedje in. De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar, wat we dachten, een wandeling in de buurt van Wanaka. We reden eerst even langs het vliegveld waar we de volgende ochtend onze skydive zouden hebben voor een weercheck. Aangekomen bij skydive lake Wanaka beloofden ze niks over het weer van morgen, maar.. Als we geen plannen hadden mochten we ook direct een skydive gaan maken. Zonder tijd om ons te bedenken werd een formulier onze handen in gedrukt waar we wat handtekeningen op moesten zetten met onze medische geschiedenis (ik negeerde mijn oorproblemen maar even.. Ik wilde het zo graag!), keken we een instructie filmpje en kregen we ons 'jumpsuit' aan. Binnen een half uur na binnenkomst ontmoette we onze 'parachutespringer' en onze persoonlijke cameraman (het mag wat kosten.. Maar dan heb je ook wat!) en werden we het vliegtuig in gepropt. Na een mooie korte vlucht daalde het vliegtuig weer wegens een te harde wind (veiligheidsredenen).. We moesten toch nog even wachten. Na een kwartiertje werden we weer opgehaald.. En nu voor het 'eggie'. We vlogen over het prachtige landschap van Wanaka met besneeuwde bergtoppen en prachtige blauwe meren onder ons, richting 12.000 feet. Op deze hoogte werden de eerste 2 parachutespringers eruit gelaten. Vervolgens werd ons een zuurstofkapje opgezet en vlogen we hoger naar 15.000 feet (4,5 kilometer), de hoogte waarvandaan wij onze sprong zouden gaan maken. Ik mocht als eerste.. Schuivend naar voren in het vliegtuigje richting het luik.. Met mijn benen al bungelend uit het vliegtuig (koud!) moest ik nog even lachen naar de cameraman.. En voor dat ik het wist bevond ik mezelf in een vrije val van (zeggen ze) 60 meter per seconde richting de aarde (auw.. M'n oren). Na (zeggen ze) 60 seconde was de vrije val voorbij en klapte de parachute uit.. Al duurde dit voor mijn gevoel veel korter. Op dat moment zag ik Maarten het vliegtuig uit komen en genoot ik van de rust tijdens het zweven boven de aarde, wauw.. Wat een te gekke ervaring.. Niet te omschrijven. Langzaamaan kwam de aarde steeds dichterbij en veranderde het uitzicht in Madurodam, waarna ik mezelf voorbereidde op de landing.. Die geheel vlekkeloos verliep (ik kon direct doorlopen). We waren beide weer veilig met twee benen op de grond geland.. Met een vinkje op onze bucketlist rijker! We bekeken trots onze foto's en video's en ondertussen begon het te regenen.. We waren precies op tijd geweest! Over een prachtige weg (Nieuw Zeeland is door ons benoemd door het land van de regenbogen.. We komen er zo veel mooie tegen hier!) reden we richting Queenstown, waar we onderweg werden tegengehouden.. Er was een grote boom omgevallen over de snelweg heen en we moesten omrijden (over de weilanden en erven van omwonende boeren die hun hekken hadden opengezet voor het doorgaande verkeer). Eenmaal in Queenstown parkeerden we onze auto precies op het moment dat de regen weer ophield en liepen we richting de stad, op naar de Peter pans om ons geld terug te vragen van het gecancelde gletsjerbezoek. Nadat we een flink bedrag hadden teruggestort gekregen, liepen we naar een burgerrestaurant waar elk moment van de dag een rij staat: de 'Fergburger' is door wereldwijde pers bekroond tot de beste burger ter wereld.. Wij waren het zeker eens met dit oordeel, heerlijk! Lopend door Queenstown kan je goed merken dat dit de adrenalinehoofdstad ter wereld wordt genoemd: overal wordt reclame gemaakt voor skydiven, bungeejumpen, raften etc. Tegen de avond reden we naar onze camping voor de nacht, gelegen iets buiten Queenstown.. Waar we werden verwelkomd door een vriendelijke en enthousiaste campingbaas. De volgende ochtend ontwaakten we in het zonnetje met een heerlijk ontbijtje in een prachtige omgeving.. Witte bergtoppen en een prachtig meer waar de camping aan lag. We reden richting de kabelbaan, die ons bracht naar de 'Luge'.. Een soort van rodelbaan bovenop de bergen van Queenstown. Hier hadden we de grootste lol in onze competitie (het bleef onbeslist.. De eerste keer won ik.. De tweede keer won Maarten) en genoten we tegelijkertijd van het gave uitzicht over de stad. Na een wandeling naar beneden (omringd door BMXers) reden we naar de plek waar de oudste bungeejump ter wereld gedaan kan worden. Blegh, ons niet gezien.. Maar het was grappig en leuk om het gegil van anderen te zien. We dineerden in het park, waar de frisbees ons om de oren vlogen (gratis frisbee golf in het park, zag er erg leuk uit). Aan het begin van de avond parkeerden we onze auto midden in de stad, en voorzagen we onszelf vanuit de auto van wat WiFi.. Zodat we een persoonlijk moederdagcadeau konden geven aan onze moeders: een Skypegesprek. We kampeerden die avond weer bij dezelfde camping, waarvandaan we de volgende ochtend vertrokken richting Milford Sound, het fjordland van Nieuw Zeeland. Door de laaghangende bewolking en hevige regenval konden we helaas weinig zien van het mooie uitzicht, dus parkeerden we onze auto en deden we even wat research voor de komende dagen (oostkust NZ en Los Angeles) in de plaatselijke bibliotheek met internettoegang. Na een halve dag te hebben doorgebracht in de plaatselijke bieb, reden we een aantal kilometers verder richting onze camping voor de nacht, aan een prachtig meertje (al konden we weinig zien van het mooie uitzicht door de regen). We zaten in de auto, speelden sudoku en aten ons diner.. En we gingen slapen.. Of nouja.. We probeerden te slapen. Rond 21:00 bleef ik telkens een trippelend geluidje horen rond mijn hoofd.. Ik knipte de zaklamp aan (een van de beste aankopen voor onze reis) en stond oog in oog met een muis. Een muis.. Alweer.. en nu rond ons hoofd! Blegh! We snelden in onze kleren (die we eerst flink uitklopten omdat de muis zich daaronder verschool) en sprongen naar buiten.. Op muizenjacht! Deze keer was Maarten de muizenvanger, die dapper alle spullen opborg en alles nogmaals uitborstelde. In de keuken aangekomen sprong de muis via Maarten z'n broekspijp naar buiten. Om er zeker van te zijn dat Mickey muis niet terug zou komen, plaatsten we onze muizenval bij het wiel waar hij als laatste werd gezien.. En binnen 5 minuten.. Klats! De muizenval had zijn werk gedaan en wij waren ervan verzekerd dat de muis niet meer binnen kon zitten (R.I.P.. Sorry dierenvrienden die dit lezen). We vielen onrustig in slaap in onze muizen pyjama (sokken over de broek, shirt in broek en vest met capuchon over ons hoofd dichtgebonden en oordoppen in). De volgende ochtend werden we vroeg wakker en reden na deze gebroken nacht richting de Millford Sound. Langs de hoge bergen met mooie sneeuwtoppen kwamen we aan in een prachtige omgeving. Rond het moment dat we de auto uitstapten, maakte de bewolking plaats voor een zonnetje en een blauwe lucht! Tijdens het foto's maken vanaf wal ontmoette we Amelie en Steven uit Frankrijk (Parijs, Montmartre.. Een mooiere plek kan je niet wonen toch?), met wie we de gehele cruise gezellig hebben gekletst. De cruise was prachtig, langs de mooie fjorden van Nieuw Zeeland.. De gigantische rotsformaties, bergen en watervallen onder een blauwe lucht met een mooi zonnetje. We zagen zeehonden en albatrossen, genoten van het heerlijke weer en we kletsen met onze nieuwe Franse vrienden. Ten einde van de cruise spraken we af om achter Amelie en Steven aan te rijden (zij hadden ook een eigen camper), zagen we nog een prachtig mirror lake (spiegelde de bergen in het meer, zo mooi!) en pikten we wat Duitse lifters met autopech op. Nadat we de lifters hadden afgezet in het dichtstbijzijnde dorpje, maakten we de afspraak om samen met Amelie en Steven te kamperen op een camping die ik had uitgezocht via campermate (keuken, wasmachine en warme douche.. Klonk perfect!). Aangekomen op de plaats van bestemming, zagen we een donker en afgelegen rugbyveld met een melding: als de campingbaas er niet is, moet je even aanbellen bij z'n huis (500m verder).. Dit deden we, maar ook daar geen gehoor. We informeerden bij de plaatselijke rugbyclub die op het punt stond de training te beginnen. Zij vertelden ons dat we de sleutels van de faciliteiten konden ophalen bij de plaatselijke dorpskroeg. Aangekomen bij de dorpskroeg zagen we de plaatselijke boeren een biertje drinken en stonden er slogans op de muren als: 'alcohol! Because no great story started with a salad.'. We betaalden, kregen de sleutels mee en kochten nog even een paar biertjes. Weer aangekomen op de camping hadden we alle faciliteiten voor onszelf.. In de prima keuken met stoelen en kookgerei kookten we beiden pasta met saus (zo'n origineel diner), kletsen we met elkaar, luisterden we naar elkaars muziek en dronken we biertjes. De volgende ochtend stonden we vroeg op en genoten we van een douche, terwijl Amelie en Steven al begonnen waren met het maken van ontbijt: scrambled eggs met bacon! We gaven hun tips over Australië (wat hun volgende bestemming zal zijn) en wisselden onze contactgegevens uit.. Tijd om weer verder te gaan. We begonnen die dag aan de Catlins route, een stukje snelweg (zuid oost NZ) door een gebied met zeer weinig mensen. De eerste stop was een plek waar we zeeleeuwen konden spotten.. En die spotte we.. Door te schrikken van de gigantische beesten die lagen verscholen in de duinen. Onze volgende stopplaats was een plek waar we pinguïns in het wild konden zien.. En ook die spotte we: we hebben een yellow eyed pinguïn in het wild gespot, te gaaf! We reden over mooie wegen naar de laatste hotspot van de Catlins, waar we opnieuw een pinguïn konden spotten.. De camping waar we die nacht sliepen was bij een boer en zijn vrouw in de achtertuin. De omgeving deed ons wat denken aan een kinderboerderij (schaapjes, koeien en paarden naast onze camper), en was prachtig.. Allemaal zelf gebouwd door de eigenaar. We dineerden in het schuurtje (ideaal, wat er stond een keiharde wind), genoten vanuit bed van wat WiFi en sliepen (nog steeds in muizen pyjama). De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Dunedin, waar we reden naar de steilste straat ter wereld (volgens het guiness book of records).. En stijl was hij zeker, het was een flinke klim om boven te komen. We maakten wat grappige foto's en reden vervolgens richting de binnenstad, waar we een kopje heerlijke chocolademelk dronken bij het restaurant van de Catbury's chocoladefabriek. Die middag deden we een streetart Tour door de stad en reden we aan het einde van de middag naar de Mouraki Boulders (bizar grote ronde stenen als knikkers, gevormd door zand en water duizenden jaren geleden). We kampeerden die avond op het erf bij mensen die in hun achtertuin een gigantische camping hadden (we zijn door de muizen een beetje afgestapt van de DOC campings.. Omdat particuliere camping niet eens veel duurder zijn). De volgende dag kochten we weer wat fruit en walnoten (heerlijk) langs de weg bij een oude meneer en reden richting Mount Cook.. De hoogste berg van Nieuw Zeeland. Door de laaghangende bewolking konden we weinig zien, maar toch genoeg om te kunnen genieten van het mooie uitzicht. Aangekomen in Mount Cook Village parkeerden we onze auto op de enige (betaalbare) camping in de buurt, een DOC camping aan de rand van meerdere gletsjers. De volgende ochtend zagen we in wat voor prachtige omgeving we waren wakker geworden: het was opgeklaard en we waren omringd door prachtige hoge witte bergen.. Een adembenemend uitzicht. We liepen een wandeling van zo'n drie uur over verschillende hangbruggen door de Hooker Valley (met uitzicht op de gigantische Mount Cook). Na de wandeling dronken we een verdiend kopje koffie en thee bij onze camper in het heerlijke zonnetje, schreven we de ansichtkaarten voor onze opa's en oma's en maakten we ons klaar voor de volgende wandeling. De volgende wandeling was richting de Tasman Glacier, de grootste gletsjer van Nieuw Zeeland. De gletsjer was nog steeds groot, maar ook deze was afgelopen 20 jaar flink gesmolten. De avond sliepen we nog een nachtje op dezelfde camping, waar we door een medewerker werden gewaarschuwd dat onze lampen nog aanstonden (en alweer.. Ik neem de schuld op me). Dit gaat zo makkelijk als je de auto na het uitzetten niet direct uitgaat. Maarten bedacht dat we de auto weer aan konden krijgen door 'm aan te duwen.. En deze truc werkte.. De auto reed weer! De volgende ochtend reden we door de prachtige omgeving van Mount Cook.. Het uitzicht over lake Tekapo was prachtig met een mooie blauwe lucht erboven. We genoten van het uitzicht, dronken een kopje koffie en aten een pie bij een leuk koffietentje en gingen op zoek naar het uitzicht over het meer die was vastgelegd op een foto in de Lonely Planet. Deze foto vonden we zo mooi.. Dat we gingen proberen om deze foto precies na te maken. Helaas was er op de plek waar de foto was gemaakt (die we vonden na lang zoeken) een nieuwbouw wijk in aanbouw. Alles voor de foto.. Dus Maarten klom over het bouwhek heen om de foto te maken, helaas niet helemaal gelukt.. Maar een leuk avontuur was het wel. Vanaf lake Tekapo reden we richting de kust, waar onze camping voor die nacht zat. Onderweg werden we verrast door een prachtige zonsondergang achter de bergen met prachtige kleuren.. Wauw, we bleven maar in onze achteruitkijk spiegel kijken. De camping lag in een klein dorpje, waar we werden verwelkomd door de dronken eigenaar en andere gasten in de keuken. We kookten, luisterden naar het dronken gebrabbel van de eigenaar en vluchten snel onze eigen camper in met een kopje thee/ koffie en een stukje chocolade. De laatste dag met onze camper was aangebroken en deze spendeerden we in Christchurch. Met lage verwachtingen reden we de stad in, omdat iedereen ons vertelde dat Christchurch een grote bouwput was. Rijdend door de buitenwijken merkten we hier weinig van, maar eenmaal in de binnenstad verbaasden we ons over de ravage die was overgebleven van de aardbeving die hier in 2011 had plaatsgevonden. Het centrum van de stad was inderdaad een grote bouwput, met kale vlakken.. Halve huizen, gebouwen en kerken.. En vooral erg veel mensen aan het werk aan de wederopbouw. We parkeerden de camper en liepen een rondje door de vreemde stad die erg veel indruk maakte. Het is voor ons Nederlanders moeilijk voor te stellen hoe zo'n aardbeving zal voelen.. Maar de gevolgen die we hier zagen waren erg bizar. Het was mooi om te zien dat de stad druk bezig is met de wederopbouw, overal hoorden je geluiden van werklieden en je zag de innovatieve nieuwe winkels in bijvoorbeeld bouwketen. Die avond reden we voor de laatste keer naar een camping, dit maal een gratis camping iets buiten Christchurch.. Onze laatste nacht in de camper was aangebroken. De volgende ochtend ruimden we de camper op, pakten we onze backpacks weer in en retourneerden we onze camper. Alles was in orde en we hadden 7555km gereden in Nieuw Zeeland, wat een afstand! Vanaf het camperdepot liepen we met onze backpack weer op de rug richting ons hostel, waar we de dag doorbrachten met bankhangen, televisie kijken en poolen.. Een heerlijk laatste dagje relaxen voordat we de volgende ochtend zeer vroeg opgehaald zouden worden voor onze vliegdag. Om 5 uur stond de airportshuttle ons op te wachten en werden we naar het vliegveld van Christchurch gebracht. Die ochtend vlogen we in 1,5 uur terug naar Auckland.. Waar we vervolgens een lange tijd moesten wachten op onze vlucht naar Amerika. Helaas was er op dit vliegveld geen WiFi aanwezig, dus moesten we ons ruim 12 uur vermaken met winkeltjes kijken, muziek luisteren en mensen kijken. Ik liep de winkeltjes door en ik werd verrast met een cadeautje van Maarten: een zilveren ketting met het Maori (oorspronkelijke bewoners NZ) symbool voor infinity love (oneindige liefde), erg lief en mooi! Eindelijk was het zover, we mochten het vliegtuig in.. Een vlucht van ruim 12 uur in een tijdmachine zal ons 17 uur eerder (snap je het nog?) naar Los Angeles brengen.. Het einde komt nu echt in zicht.. Maar eerst.. USA, here we come!