Peru - Lima/Huacachina/Arequipa

Yes! We mogen weer. Na een jaar hard werken gaan we vroeg op weg met de bus richting Schiphol. De bus zet ons netjes af voor de deur van de luchthaven, we checken onze bagage in en maken ons klaar voor een flinke dag vliegen. Wie naar een mooie nieuwe plek wil, moet lang in een vliegtuig zitten.. nou, dat hebben we geweten. We vlogen vanaf Amsterdam naar Londen Heathrow, de luchthaven waar we weer even terugdachten aan onze wereldreis die daar eindigde. In de twee uur overstaptijd keken we wat winkeltjes en dronken we een kopje koffie met een karamel shortbread, mjummm. Ik genoot van m’n koffie en goot het zo over mijn mooie witte shirtje heen. Het shirtje had nu een gigantische bruine vlek, die ik er had uitgepoetst op de wc, haha. Afijn, de reis ging verder van Londen richting Miami. Na een lange route van zo’n 9 uur, ondertussen genietend van de films op het schermpje en afleveringen van Casa Di Papel vanaf de iPad, kwamen we na een vertraging van een uur aan op Miami. Onderweg raakte we aan de praat met het Belgische meisje wat naast ons zat, die voor haar thesis onderweg was naar Bolivia en Chili, ze had eerder al in Bolivia gewoond en gaf ons goede tips voor onze reis. Nadat we na een lange rij eindelijk voorbij de douane waren, namen we afscheid van Mira en liepen we richting de gate waarvandaan ons vliegtuig zal vertrekken.. ondertussen begon de tijd te dringen en tot overmaat van ramp zagen we dat we opnieuw door de douane heen moesten, gelukkig was de rij hier niet zo lang, maar handig was het totaal niet. Eenmaal voorbij de scanner werd er omgeroepen “Lima”, door een medewerkster van de luchthaven.. oeps, deze final call was voor ons en met onze schoenen nog in de handen vanuit de scanner moesten we binnen vijf minuten het halve vliegveld over rennen naar onze gate. Ken je dat, dat wanneer je al lang en breed in het vliegtuig zit, je al helemaal bent gesetteld en al een halve aflevering van een serie verder bent.. dat er op zo’n moment nog mensen binnenkomen, waardoor je vliegtuig later vertrekt en dat je dan zuchtend nog maar even naar voren kijkt of die langzame mensen er eindelijk al eens zijn, want hoe krijg je dat toch voor elkaar.. te laat komen bij de gate. Nou.. deze keer waren de rollen omgedraaid, want hijgend en steunend kwamen we het vliegtuig binnen.. met het zweet op de rug, de schoenen in de hand en zo’n 200 ogen op ons gericht, oeps! Gelukkig waren we niet de allerlaatste, want na ons kwamen we nog een aantal mensen binnengerend. En dat alles door de bizar slechte luchthaven van Miami. Door het stressen onderweg, het geen tijd meer hebben om wat te eten of te drinken en de lange dag voelde ik me helemaal niet fit in de laatste vlucht, dus misselijk begon de vliegreis. Uiteindelijk hebben we de zes uur durende vliegreis vooral slapend doorgebracht. Waarbij ik mezelf zoveel mogelijk voor de geuren van het vliegtuigeten probeerde af te sluiten. En ja hoor, na een flinke vliegreis kwamen we eindelijk aan op luchthaven Lima, de eerste bestemming van onze reis door Peru, Chili en Bolivia. We kwamen door de douane en gingen op zoek baar onze backpacks op de bagageband, nummer 1 kwam aan.. nummer 2 helaas niet.. ja hoor, opnieuw een reis met een slecht begin qua bagage. De bagage van Maarten was ergens in Amsterdam, Londen of Miami blijven steken. Na een lange wachttijd werden we netjes geholpen door het personeel van Latam, die ons kon vertellen dat de bagage snel zou worden gebracht naar ons hotel in Lima. Midden in de nacht werden we door de taxi richting ons hotel in het centrum van Miraflores, een leuke hippe wijk in Lima met veel eettentjes, winkeltjes en barretjes, gebracht. Moe van de reis en balend van de bagage vielen we snel in slaap.
De volgende ochtend begonnen we vol van verwachting en frisse moed aan een nieuwe dag, we ontbeten bij een tentje en waren van plan om een gratis wandelroute te doen onder leiding van een gids, maar al snel zagen we dat wij de enige zouden zijn die aanwezig waren bij de wandeling, dus we sloegen ‘m even over. Na een kopje koffie en wat WiFi bij een leuk koffietentje (ja, de internetbundel binnen Europa werkt hier natuurlijk niet, dus we zijn enkel verbonden met elkaar en de WiFi!), gingen we op zoek naar een fietsverhuur bedrijf. Met onze ‘black bike’, fietsten we door de stad. Door het drukke verkeer van Lima richting het historische centrum, terug over een andere weg richting het strand. Een prachtige fietstocht langs de kust van Lima eindigde we met een kopje koffie/ cola en een heerlijke empanada bij een hip tentje boven aan een klif. We vervolgenden onze fietstocht langs ‘het park van de liefde’, wat wel wat weg had van Park Guel in Barcelona. Na het wegbrengen van de fiets dronken we nog heerlijke biertjes met een goede hamburger bij een hippe brouwerij.
De volgende ochtend werden we al heel vroeg, lees.. 3:00, opgehaald voor onze eerste trip van deze reis. Een klein busje bracht ons naar een grote bus en met die bus gingen we naar Paracas, we aten daar snel heerlijke pannenkoeken met chocolade en dulche de leche en stapten op de boot naar de Balastas eilanden, “the poor man Galapagos”, zoals het hier wordt genoemd. Met een kleine boot voeren we langs hoge kliffen en zagen we heel veel vogels, pinguïns en zeeleeuwen, zo dichtbij dat we ze bijna konden aanraken.. prachtig om te zien. Met de bus gingen we vervolgens verder, door eindeloze woestijn, naar Huacachina, een klein dorpje gelegen aan een oase midden tussen de hoogste zandduinen van de wereld. Hier hadden we even wat vrije tijd, waarin wij incheckte voor de komende nacht.. want die nacht zullen we slapen in een tent midden in de woestijn, wat een gave ervaring is dat! Na even te hebben genoten van het uitzicht vanuit onze tent, pakten we onze tas uit (of nouja, dat deed ik.. want Maarten had nog steeds weinig om uit te pakken, hahaha) en kleedde we ons om, want in de woestijn is het warm! We dronken ons eerste Peruaans biertje met uitzicht over de oase en gebruikte het internet van het restaurant om weer verder te appen met Latam voor de backpack, de conclusie was nu.. de backpack wordt vervoerd naar Arequipa, de plaats waar we 2 dagen later zouden zijn. Fijn dat we nu in ieder geval een eindbestemming van de reis van Maarten z’n backpack hadden, dit stelde ons gerust. Nadat het bierglas leeg was en we afspraken hadden omtrent Maarten z’n backpack gingen we verder naar de laatste activiteit van de Tour, met een buggy de duinen in en sandboarden van de duinen af, wauw, wat was dit een toffe ervaring.. welke past in het rijtje van parachutespringen in Nieuw Zeeland! In een groepje van 8 personen (ouder stel uit Israël, moeder en dochter uit Amerika en een koppel uit Frankrijk) werden we in een oranje buggy gezet naast een enthousiaste Peruaan, die bij het verlaten van de ‘parkeerplaats’, het gaspedaal al flink wist in te trappen. Gelukkig zaten we goed in de gordels, want we vlogen over de duinen en schudde en bungelde in onze stoelen. Na een flinke race over de duinen arriveerde we bij de eerste duinen waarvan we mochten sandboarden, je moest liggen op je buik en vervolgens gaf de chauffeur je een klein duwtje.. en daar ging je, op je buik de duin af. De eerste paar duinen vonden we toen al heel wat, maar waren niks vergeleken bij de laatste paar duinen die later de dag nog zouden volgen. Ik hield het bij bodyboarden, Maarten is zelfs een paar keer de duin staand naar beneden geboard, en hij bleef nog staan ook! De laatste duinen waren heel erg steil, en daarom best spannend om op het bovenste randje op je buik te gaan liggen met je neus gingen de afgrond.. tientallen meters lager.. we gingen zelfs zo snel naar beneden dat Maarten z’n pet en mijn haarband afvloog, die halverwege de duin eindigde. Maarten klom dus de halve duin weer terug om de spullen te pakken, oeps! Gelukkig waren het bij ons deze spullen, want iemand uit de Tour verloor haar sleutels en portemonnee, om niet meer terug te vinden! Nadat we weer veilig aan de voet van de duinen waren afgezet door de chauffeur, dronken we nog wat met onze buggy genoten. Daarna namen we afscheid van hen, zij gingen met de Tour weer terug naar Lima, en wij bleven in Huacachina. We waren ondertussen al erg moe van de lange dag die om 3:00 begon, maar besloten toch nog wat te eten.. het werd een snelle hap, want het kan flink afkoelen in de woestijn.. en Maarten had alleen nog maar zijn T-shirt. We gingen terug naar onze tent, waar ik nog even de bus regelde van Ica (nabijgelegen stad) naar Arequipa (de stad waar Maarten z’n backpack zou worden gebracht). De volgende ochtend waren we al vroeg wakker (want ja, we lagen ook al voor Sesamstraat op bed), en genoten we van een heerlijk ontbijtje met scrambled eggs aan het zwembad van de ‘camping’. In afwachting van de optrekkende mist, want het plan was om nog de hoogste duin van Huacachina op te klimmen om te genieten van het uitzicht over de oase, zagen we steeds meer van de duinen in de zon.. en wat is nou beter dan na de scrambled eggs een duin op te klimmen, niks toch? Zo gezegd zo gedaan en gewapend met twee flesjes water klommen we naar boven, de klim was flink.. maar het uitzicht was prachtig! Eenmaal weer beneden pakte we onze spullen bij elkaar en stapte in de taxi naar Ica, waarvandaan we de bus naar Arequipa namen. De bus zou om 11.50 vertrekken, maar om 14.00 vertrokken we eindelijk.. een busrit van 12.00 uur. Was het maar zo.. want helaas kwamen we zo’n 60 km voor Arequipa in de wegafsluitingen als gevolg van stakingen tegen de mijnbouw in dit gebied. Om 4:00 ‘s nachts sloten we aan in de grote lange file die zelfs het Nederlandse nieuws (nu.nl: “3 Nederlandse gezinnen 48 uur lang vast in bus in Peru”) haalde. Gelukkig was de bus luxe en van alle gemakken voorzien, de sfeer in de bus was goed en we vermaakten ons met Angry birds (de stoelen waren luxer dan een vliegtuig, inclusief schermpje met films en spelletjes).
Om 12:00 arriveerde we eindelijk in Arequipa, na een busrit van 24 uur! Even fijn de benen strekken, dus de 4km vanaf het busstation naar ons hotel in het centrum hebben we gelopen. Op naar een nieuwe stad!
Na de lekkere wandeling waren de benen weer gestrekt en kwamen we aan in de binnenstad. Ons hotel zat een paar panden verwijderd van het grote en belangrijkste plein van Arequipa en we hadden weer een prima kamer. De kamers die we boeken zijn kamers met een eigen badkamer, vaak zijn dit kamers met 2x een tweepersoonsbed.. dus als we elkaar even zat zijn, kunnen we alleen slapen.. haha! Nadat we ons even hadden opgefrist na een lange dag en nacht in de bus, gingen we op zoek naar wat te eten en te drinken. We belandde in een klein Peruaans tentje waar we een heerlijk versgeperst sapje dronken en een broodje aten. Later die middag gingen we naar het klooster van Arequipa. Het was een prachtig gekleurd klooster met mooie blauwe en rode muren, zeer instagram waardig! Na een bezoek aan het klooster hebben we een hapje gegeten (pizza en pasta) in een gezellig steegje met live muziek (Peruaan met een gitaar en een panfluit, haha) en doken we snel ons bedje in.. want zo’n busrit hakt er toch aardig in. Door ons gekke ritme waren we de volgende ochtend alweer vroeg aan het ontbijt. Deze dag hadden we even een ‘chill’ dagje ingelast, even relaxen en dingen regelen. Na het ontbijt boekte we bij het hotel de Tour voor de dag erna, naar de Colca Canyon. En toen.. het moment waarvan je wist dat zou komen.. Maarten z’n backpack was aangekomen in ons hotel, nog maar enkele minuten waren we verwijderd van een schone broek, shirt, onderbroek en slippers! Hoera, als een kind zo blij met de terugkomst van de backpack! De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan met een kopje koffie op een dakterras, een heerlijk taartje in een restaurantje en ‘s avonds vroeg naar bed. De volgende ochtend ging de wekker namelijk om 2:30, omdat we om 3:00 klaar moesten staan bij het hotel voor onze Tour naar de Colca Canyon. De tour begon met een lange rit richting Chivay, het dorpje aan de voet van de Canyon, waar we een ontbijt hadden in de vrieskou. Daarna zette de tour zich voort langs verschillende prachtige uitzichten over de vallei.. na een paar korte stops kwamen we aan bij de canyon, kijkend in de lucht zagen we tientallen gigantische condors vliegen boven ons hoofd, wat een gave ervaring was dit toch weer. Die vogels, met een gemiddelde spanwijdte van 3 meter, hebben we op twee verschillende plekken gespot. Gelukkig waren we net op tijd, want op klokslag 9:30 vliegen de vogels achter de rotswanden van de Canyon en zijn ze niet meer te zien. Op de terugweg vanuit de Canyon gingen we nog langs een thermisch bad, waar we even heerlijk hebben gezwommen. Onderweg kwamen we langs velden vol met lama’s, alpaca’s en vicuñas, wat een leuke beesten zijn dit toch! Terug in Arequipa dronken we (volgens een verkoopster van een souvenirwinkeltje waarmee we aan het praten waren) de beste Pisco Sour van Peru in het Pisco Museum, aten we een heerlijke hamburger bij een hip tentje en kochten we beide een nieuwe alpaca wollen trui (nu zijn we net een ANWB stelletje met bijna dezelfde trui, hoeraaaa!). We maakten ons klaar voor opnieuw een lange busrit, ditmaal de grens over.. op weg naar Chili!